舟zhōu中zhōng望wàng紫zǐ岩yán--唐táng彦yàn谦qiān
近jìn山shān如rú画huà墙qiáng，，远yuǎn山shān如rú帚zhǒu长zhǎng。。我wǒ从cóng云yún中zhōng来lái，，回huí头tóu白bái茫máng茫máng。。惜xī去qù乃nǎi尔ěr觉jué，，常cháng时shí自zì相xiāng忘wàng。。相xiāng忘wàng岂qǐ不bù佳jiā，，遣qiǎn此cǐ怀huái春chūn伤shāng。。飘piāo洒sǎ从cóng何hé来lái，，衣yī巾jīn湿shī微wēi凉liáng。。初chū疑yí风fēng雨yǔ集jí，，冉rǎn冉rǎn游yóu尘chén黄huáng。。无wú归guī亦yì自zì可kě，，信xìn美měi非fēi吾wú乡xiāng。。登dēng舟zhōu望wàng东dōng云yún，，犹yóu向xiàng帆fān端duān翔xiáng。。
舟中望紫岩。唐代。唐彦谦。近山如画墙，远山如帚长。我从云中来，回头白茫茫。惜去乃尔觉，常时自相忘。相忘岂不佳，遣此怀春伤。飘洒从何来，衣巾湿微凉。初疑风雨集，冉冉游尘黄。无归亦自可，信美非吾乡。登舟望东云，犹向帆端翔。
